Dziecko już od najmłodszych lat lubi przebywać w otoczeniu przyrody. Chętnie bawi się na łące, nad rzeką, w lesie, czy nawet na osiedlowym skwerku. Świat przyrody jest dla niego czymś bardzo bliskim, to w nim czuje się ono dobrze i bezpiecznie. Tam właśnie dzieją się cudowne zjawiska: śpiewają ptaki, maszerują zastępy mrówek, a wiatr szumiący w koronach drzew opowiada niesamowite historie. Mając na uwadze rozwój fizyczny, zabawa i ruch na powietrzu niewątpliwie przyczyniają się do zdrowia dziecka. Pod wpływem przyrody dziecko staje się silniejsze i odporniejsze na wiele chorób, to przyroda wraca mu utracony apetyt, pogłębia jego sen, a także wzmacnia system nerwowy i pobudza aktywność całego organizmu. Dziecko, przebywając na łonie natury, jest niezwykle ruchliwe. Zabawy i gry ruchowe wszechstronnie oddziałują na jego ustrój, przyczyniając się do podnoszenia jego wydolności oraz wszechstronnej sprawności fizycznej. W toku zabaw i gier ruchowych podnosi się wydolność wielu układów i narządów, zwłaszcza układu ruchowego i mięśniowego, krążenia, oddychania, przemiany materii, a także rozwijają się wszystkie cechy motoryki: siła, szybkość, zręczność, wytrzymałość oraz umiejętności ruchowe, mające zastosowanie w toku codziennej działalności człowieka. Dla rozwoju poznawczego dziecka to właśnie przyroda jest nieocenionym wychowawcą i nauczycielem. Dziecko codziennie styka się ze światem natury. W czasie drogi do przedszkola, do domu – zawsze otacza je przyroda, która umożliwia mu dostrzeganie piękna swojego krajobrazu, zaciekawia swoimi wytworami, wywołuje pasję poznawczą i badawczą. Dzięki obserwacji i doświadczaniu różnorodnych zjawisk, kształci się uwaga dziecka, jego spostrzegawczość, pamięć wzrokowa, sprawność myślenia i mowy. Środowisko przyrodnicze, prezentujące ogromne bogactwo przedmiotów i zjawisk, kształtów i barw, znajduje odzwierciedlenie m. in. w wytworach plastycznych. Za pomocą „języka” wizualno – plastycznego dzieci wyrażają własne przeżycia, pomysły, doświadczenia. Dziecko, pod wpływem przyrody, nie tylko uczy się wyrażania swoich myśli, ale również kształci wyobraźnię, ćwiczy mowę, a kiedy zacznie uczęszczać do szkoły, również pismo.
Aktywne obcowanie z przyrodą pełni ważną rolę w kształtowaniu elementarnych pojęć dziecka o świecie. Przyczynia się do rozwoju ciekawości, jak również dostrzegania zależności między faktami, a ich przyczynami. Dziecko potrafi dostrzec charakterystyczne cechy różnych przedmiotów i zjawisk, rozumie zmienność tych cech pod wpływem warunków zewnętrznych (zjawiska atmosferyczne, pory roku, dnia). Dziecko odkrywa też zmienne właściwości materiałów przyrodniczych, jak również zależności między rozwojem zwierząt i roślin. Możliwość dostrzegania związków przyczynowo – skutkowych występuje wówczas, gdy treść myślenia dzieci obejmuje sprawy proste i znane z własnego doświadczenia. Elementy wiedzy, do których dzieci dochodzą samodzielnie, są najbardziej trwałe, dlatego też należy zapewnić dzieciom możliwość czynnego uczestnictwa, a nie biernego udziału w poznawaniu środowiska. Przedszkole to czas, w którym kształtują się takie cechy osobowości jak: poczucie obowiązku, pracowitość, sprawiedliwość społeczna. Dziecko zwraca uwagę na uczucia i potrzeby innych, zaczyna rozumieć wartości norm moralnych, dlatego też obcowanie z przyrodą w sposób czynny, przez prace hodowlane i zabawę, ma znaczenie dla rozwoju społeczno – moralnego. Prace hodowlane uczą odpowiedzialności, obowiązkowości, umiejętności współdziałania w zespole, planowania zadań i podziału wykonywanych czynności pomiędzy członków grupy. Wpływa to na rozwój osobowości, gdyż kształtują się cechy charakteru, m. in. odpowiedzialność, wytrwałość, opiekuńczy stosunek do roślin i zwierząt. Dzieci, poznając przyrodę, nie tylko wyzbywają się przesądów i uprzedzeń do niektórych zwierząt, ale dodatkowo dowiadują się o znaczeniu tych zwierząt dla środowiska, często pozytywnym (np. dżdżownice spulchniają ziemię). Różnego rodzaju hodowle, zarówno zwierząt, jak i roślin, a także zabawy związane swą treścią z dziedziną przyrodniczą dają dziecku okazję do rozwijania jego zainteresowań. Nauczyciel, ukazując dzieciom określone cele oraz przydzielając im zakres obowiązków w grupie, kształtuje takie wartościowe cechy jak: wytrwałość, satysfakcja, poczucie kompetencji oraz pewność siebie. Kontakt z naturą wpływa również na rozwój emocjonalny dziecka. Przyroda stanowi okazję do cieszenia się z miłych rzeczy, uczy szerszego spoglądania na świat, niesie zadowolenie w zwykłych czynnościach i zdarzeniach. Jest źródłem doznań, uczuć estetycznych. Obcując z przyrodą dziecko rozwija w sobie wrażliwość artystyczną, dzięki której doznaje wielu radosnych wrażeń i przeżyć. Dziecko nie tylko dostrzega piękno otaczającego świata, ale widzi też problemy ekologiczne w najbliższym otoczeniu, które wynikają często z niewłaściwego gospodarowania człowieka na Ziemi. Rozumie stanowisko i rolę człowieka w przyrodzie, wie, że będąc częścią przyrody i podlegając wszystkim jej prawom, powinien czuć się za nią odpowiedzialny. Dziecko wie, że przyroda czuje, wierzy w jej magiczną moc, dlatego też natura uczy pokory wobec swoich praw, właściwego zachowania w kontakcie z nią i szacunku dla każdego życia. Widać zatem, że edukacja przyrodnicza ma również duże znaczenie dla kształtowania postaw proekologicznych, przekonania, że człowiek nie tylko niszczy przyrodę, ale może ją także uratować).